Proches du départ !

Arrivés mercredi à midi sur l'île de Sal, au Cap Vert, nous sommes restés une nuit au mouillage à Palmeira, où nous avons fait les formalités d'entrée.

Une petite excursion à Pagos a maigrement rempli notre filet à légumes, peu de choix, prix élevés (5€ le kilo de tomate) et qualité médiocre; nous avons erré dans les rues poussiéreuses, spectacle relativement désolé, malgré une population plutôt souriante.

Jeudi soir, nous avons mis le cap sur l'île de Sao Nicolau. Après une nuit calme de navigation, nous jetons l'ancre vendredi matin dans la baie de Tarrafal. Nous débarquons au milieu du marché de poisson, couleur locale garantie.

Le marché au poisson de Tarrafal

Le bateau de pêche

Une pêche fructueuse

Une demie journée sur la plage de sable noire, quelques promenades dans les rues, un repas local dans un petit restaurant et deux nuits au mouillage.

Leçon de bille, pour petits...

...et grands

Un bon repas traditionnel

Dimanche matin, nous partons pour notre dernière courte navigation, 45 milles nautiques, 10heures de navigation pour atteindre Mindelo, île de Sao Vincente, porte de sortie du Cap Vert...point de départ de notre grande traversée.
Nous avons quelques petits travaux à faire sur le bateau, un dernier avitaillement et il sera l'heure pour nous de consulter les conditions météorologiques afin de nous lancer. Devant nous, 15 jours en mer, avant d'atteindre les îles des Caraïbes, avant la fin de l'année 2015.

Pas de sapin, pas de guirlande...mais pas de blouson ni de bottes de neige. Il fait chaud, parfois même pesant.Avouons que c'est une sensation étrange.




Przed nami już tylko Ocean

W środę około południa dopłyneliśmy na wyspę Sal w archipelagu Zielonego Przylądka – to jeden z trzech portów gdzie możemy dokonać formalności imigracyjne i celne. Wycieczka do Pagos, małego miasteczka blisko portu, w dość ograniczony sposób napełniła naszą siatkę na warzywa i owoce. Pejzaż raczej ponury z brudnymi ulicami, nie wykończonymi domami i niemożliwą do policzenia ilością bezdomnych wychudzonych psów. Pejzaż troche ocieplony przez bardzo sympatycznych, uśmiechniętych i pomocnych mieszkańców.

W czwartek wieczorem obieramy kurs na wyspę Sao Nicolau. Po nocy spokojnej żeglugi rzucamy kotwicę w zatoce Tarrafal. Naszym pontonem dobijamy do keji targowiska ryb – spektakl pełen kolorów i zapachów. Popołudnie na plaży z czarnym wulkanicznym piaskiem, kilka spacerów i dwie noce na kotwicy.

W niedziele ruszamy w ostatni krótki rejs. 45 mil morskich w kierunku Mindelo – nasz ostatni Port przed Atlantykiem. Kilka małych rzeczy do naprawienia, ostatnie zakupy i jesteśmy gotowi na 15 dni żeglugi w stronę Karaibów.

Nie mamy ani choinki ani łańcuchów, ale nie mamy też kurtek ani zimowych butów. Jest ciepło, czasami wręcz za bardzo. Trzeba przyznać że to trochę dziwne uczucie.